In de moderne maatschappij heeft voedsel niet alleen de functie om honger te stillen, maar wordt het vaak gelijkgesteld aan smaak. Deze smaak stelt je ook in staat een plek leren kennen door middel van twee factoren, ratio en gevoel.
Elke plek heeft een eigen identiteit, bestaande uit een uniek, niet herhaalbaar mozaïk van artistieke, culturele en omgevingsfactoren in combinatie met tradities, gewoonten en gebruiken. Als we het gebied zien als het mozaïk, dan zijn het voedsel en de tradities op het gebied van voedsel en wijn de steentjes die de overheersende kleur bepalen (de dagelijkse keuken bij mensen thuis) als de details van het mozaïk (de sterrenchefs die traditionele recepten vernieuwen). De regio’s van midden-Italië, die alle werden getroffen door de aardbevingen in 2016, zijn altijd al met elkaar verbonden door gemeenschappelijke ‘sapori e saperi’, smaken en kennis, de culturele bagage van het gebied. De regio’s Abruzzen, Lazio, Marche en Umbrië kunnen worden gezien als ingrediënten van hetzelfde recept, die door kundige toepassing van haar natuurlijke, historische en artistieke rijkdom, samen ’het hart van Italië’ vormen.
Het succes van het ruraal toerisme, met haar aanbod van authentieke producten en de ervaring van het leven in ongerepte gebieden, bevestigt dat voedsel en alles wat daarmee verbonden is, onder de belangrijkste redenen is om een bestemming te kiezen, Dit blijkt ook uit een ander soort toerisme, oenoturismo oftewel wijntoerisme. Bij oenotoerisme wordt de bestemming gekozen op grond van de aldaar geproduceerde wijnen en worden wijngaarden en wijnhuizen bezocht en wordt er vooral veel geproefd van de lokale wijnen in combinatie met plaatselijke specialiteiten. Wijn heeft een grote aantrekkingskracht op buitenlandse toeristen die Italië bezoeken. Over het algemeen betreft het toeristen uit de betere welstandsklasse, die goed geïnformeerd zijn over de bijzonderheden van het plaatselijke landschap, de lokale keuken en kunst en/of er graag meer van willen weten.
De oenogastronomie (wijn en gastronomie) van deze macroregio stelt ons in staat om terug te gaan in de tijd en culinaire gebruiken en gerechten uit het verleden te ontdekken. In Midden-Italië worden veel evenementen georganiseerd die de lokale culinaire tradities als uitgangspunt hebben. Ze trekken veel toeristen, weliswaar eerder een nichetoerisme dan massatoerisme. Door het nichekarakter is dit type toerisme duurzaam en goed verenigbaar met cultureel getint toerisme.
Het is praktisch onmogelijk alle traditionele gerechten, specialiteiten en producten op te noemen. Er zijn tientallen producten met een DOP of IGP status; DOCG-, DOC- en IGT-wijnen, talloze soorten olijfolie, ambachtelijke bieren, vleeswaren, kazen, likeuren, broodsoorten, banketspecialiteiten en desserts. Ze worden nog altijd veelal op ambachtelijke wijze geproduceerd, maar met het gebruik van nieuwe technieken, door ambachtslieden die zijn opgeleid aan vooraanstaande instituten. Dit geheel van uitzonderlijke, goede, ambachtelijke en lekkere producten is de echte expressie en de rijkdom van midden-Italië. Dit buitengewone oenogastronomische erfgoed is nog steeds overal een levend en tastbaar onderdeel van de lokale cultuur en is in toenemende mate een belangrijke reden om het gebied, Abruzzen, Marche, Lazio en Umbrië, in al haar facetten te ontdekken. www.italia.it – www.enit.it